Şiir; Fırtına kopar ömründe

Fırtına kopar ömründe Bir fırtına kopar, gecenin derinliğinden, Bozulur sessizlik birden.. Alır içine, yavaş yavaş insanı. Patlayan yürekte volkan ateşi, Kimse aldırmaz, benim dışımda.. Yaşarsın dolu dizgin, başladığın hayatı, Karışır geceler, gündüze..! Yürekte sevda, varsa yiğitlik, Ne amansız, hızdır sürükler seni... Tanyeri ağarırken; Gece biter yavaş, yavaş, Mahmur gözle, güzel uyanır.. Durulur, gece yağmurla coşan dere, Dünkü fırtınada, bitmiştir herşey, Sakin sularında, balıklar oynaşır. Hayat devam eder, Dolambaçlı, eğri yollarda, Tam içinde, yer alırım hayatın... Garson, bardağımı doldurur. Dalgın gözlerimde yar, çoban yıldızı, İnmez, gökyüzünde durur. Ben onunla oynaşırım, Kimse, varmaz bile farkıma.! Ne, yaşdığım tufanı bilir, Ne de, içimde esen fırtınayı... Boş ver be, kimse bilmezse bilmesin. Senin, Bildiğin yeter. Acılar yaşadıkca, olgunlaşır insan, Olgunlaştıkça, kendin olursun.! Serin sularda, kulaç atar iken, Bir gün, yorulupta kalır kolların, Kalırsa, denizlere kalsın, İte, köpeğe yem olmaz bedenin,  Zülfün, dökülürse yanına, İşte o zaman, ne acı kalır yürekte. Ne yiğitlik kalır, serde.. Deremeden, bahçende gülünü, Kokun yele savrulur. Gelir azrail, yeter canına, Kalırsa, bir tek adım kalır.. O da sana hatıram, olsun..! Haydar ATA 04.08.2011-Perşembe HaberEvci-02 Aralık 2013