5 Ocak 2015

ŞİİR: Kemanı ve Kadın

Keman ve kadın

Gece kasvetli, ilerlerken sabaha doğru
Gelir, Kemanıyla bir kadın,
Keman şiir gibi zarif, kadın ondan güzel
Hüzünlü bir hava, savururken salona,
Alır götürür, uzaktan uzağa,
Ruhunu uçurumlara,
Dokunamadığı göz yaşlarına..
Dinleyenler, aşkına ağlar.
Kadın dokunur, tel ağlar,
Keman ağlar, kadın gözleriyle.
Hiç bitmesin gece,
Bitmesin bu senföni,
Bitmesin aşk.
Biterse, yürek ağlar, ciğer acısı.
Keman inler, aşkı anlatır.
Keman kadına, kadın kemana aşık.
Yoksa kemanı ağlar mı, bu kadar içten, ciğerden.
Gözlerinden yaş dökülürken,
Keman inler, hüzün penceresinden içeri.
Girdiği yürek ağlar, bütünleşir aşkla,
Dökülen yaş, iz bırakır yanaklarına,
Bütünleşir kadın aşkla,
Yanlız, aşka ağlar.
Gece sürüp giderken sabaha,
Isısız bir penceredir hayat,
Doğar tan yeri, karanlığı ezerek.
Bir hayat kapanır, hüzünle bir gece.
Yürek akşamda kalır, göz yaşı ile..
Süzülüp çıkar pencereden, ağlayan kemanı susar.
Susar Kadın ve kemanı..

Haydar ATA
05.01.2015

Hiç yorum yok: